Terapia pedagog iczna – Kalisz

Terapia – z greckiego „terapera” czyli leczenie.
jest to system działań stosowanych nie tylko w stosunku do ludzi chorych ale także jednostek mających wszelkiego rodzaju zaburzenia.
Podmiotem terapii jest człowiek, często dziecko. Należy zwrócić uwagę na fakt, iż dziecko nie zdaje sobie sprawy z własnych dysfunkcji, nie jest w stanie samodzielnie podjąć decyzji o rozpoczęciu terapii. Dlatego dorośli, a także nauczyciele, wychowawcy mają przed sobą ogromne zadanie – wychwycenie wszelkiego rodzaju nieprawidłowości i odchyleń od normy w zachowaniu dziecka i podjęcie terapii w celu ich usunięcia. Dlatego w procesie terapii dziecka istnieje potrzeba objęcia nią całego środowiska, w którym ono żyje, gdyż inaczej istnieje groźba, że pozytywne wzorce (np. poprawnego mówienia) zdobyte podczas terapii prowadzonej tylko w szkole nie utrwalą się dziecku (np. w domu rodzinnym dziecko nie będzie słyszało poprawnej mowy itp.). Ponadto w procesie terapii dziecka istotne jest także prowadzenie zajęć w formie zabawy.

Trudności szkolne

Terapia pedagogiczna, zwana również zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi, to specjalistyczne działania mające na celu niesienie pomocy dzieciom ujawniającym różnego rodzaju nieprawidłowości rozwojowe. Zaburzenia te koryguje się poprzez odpowiednie oddziaływania specjalistyczne o charakterze psychologiczno – pedagogicznym, profilaktycznym i medycznym. Jest to szczególnie ważne na początku kariery szkolnej dziecka.  Podsumowując brak osiągnięć w nauce, częste niepowodzenia zazwyczaj wiążą się z trudnościami w czytaniu, pisaniu, liczeniu i innych czynnościach szkolnych.

Terapia pedagog iczna

to oddziaływanie za pomocą środków pedagogicznych (wychowawczych i dydaktycznych) na przyczyny i przejawy trudności dzieci. Mowa tu o trudnościach w uczeniu się, mające na celu eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji. Stanowi swoistą interwencję wychowawczą, zmierzającą do spowodowania określonych, pozytywnych zmian w zakresie sfery poznawczej i emocjonalno – motywacyjnej oraz w strukturze wiedzy i umiejętności szkolnych dziecka. – Antoni Balejko.

Otton Lipkowski (Resocjalizacja. Warszawa 1976, s. 217). Według niego do terapii pedagogicznej można zaliczyć wszelkie działania pedagogiczne mające na celu likwidację lub ograniczenie zaburzeń rozwojowych oraz umożliwienie lub ułatwienie najkorzystniejszego rozwoju jednostkom z odchyleniami od normy.

Brak osiągnięć w nauce, częste niepowodzenia zazwyczaj wiążą się z trudnościami w czytaniu, pisaniu, liczeniu i innych czynnościach szkolnych i odnoszą się do dzieci o:

– inteligencji przeciętnej i niższej niż przeciętna,

– z zakłóceniami funkcji wzrokowych i słuchowych,

– z zakłóceniami i opóźnieniami rozwoju ruchowego razem z zakłóceniami procesu lateralizacji,

– o zaburzonym rozwoju procesów emocjonalno – motywacyjnych,

– z zaburzeniami mowy, zdolności matematycznych oraz dynamiki procesów nerwowych. 

Trudnościom szkolnym często towarzyszą także trudności wychowawcze, zaburzenia aktywności, zaburzenia emocjonalne, zaburzenia relacji społecznych.

W celu eliminowania niepowodzeń szkolnych oraz ich ujemnych konsekwencji oddziaływuje się za pomocą środków pedagogicznych na przyczyny i przejawy trudności dzieci w uczeniu się.

Cel terapii

Celem terapii pedagogicznej jest:

– Stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych

– Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów

– Eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji. Dzieci wymagają wyrównywania braków w sferze psychicznej w skutek doświadczania negatywnych ocen i kar, a więc zainteresowanie ich tym co jest dla nich atrakcyjne i możliwe do osiągnięcia oraz dostrzeganie uzdolnień, sukcesów i pozytywnych cech.